3o Βραβείο
Πανελλήνιος Εφηβικός Διαγωνισμός Λογοτεχνίας
Λύκειο ποιήματα
Σταματάκος Παναγιώτης
Κατάξανθη η μοναξιά μόνη με κοιτάζει,
είναι η λήθη, άραγε, που ευθύνεται ή η λύπη γι’ αυτήν;
Αρνούμαι να ξεχάσω.
Μόνο του ένα σημείο με μια κόκκινη ακτίνα του ήλιου.
Μέχρι κι αυτός νοστάλγησε τη μοναξιά του!
Αστρόφεγγος ουρανός, περασμένες δώδεκα.
Της τρίτης της γραμμής το τρένο άδειο παραμένει.
Πάγωσα για μια στιγμή και είδα μόνο τον ουρανό.
Απροσπέλαστες μνήμες μοναξιάς και μάζας συνάντησα…
Πελάγιος εκμηδενισμός!
Άφησα εκείνο το στίγμα στο γνωστό σημείο. Εκείνο!
Μαύρη έρημος, σταγόνα η ροή του, άσηπτo.
Καταρρέει και ακόμα παραμένει το ίδιο!
Άρνηση.
Λεύκινη βιτρίνα, αδυσώπητη πραγματικότητα, όπως εκείνη.
Επίπλαστη παραμένει εκεί, στο γνωστό σημείο…
Αρνούμαι.
Άφθαρτο το περιεχόμενό της. Βάζα πλατιά, υαλικά σπασμένα.
Άνοιξα να δω και χάθηκα μέσα της. Δεν είχα διέξοδο.
Άρνηση και σιγή.
Καρτερώ το ένα απ’ τα σπασμένα. Έναν καθρέπτη! Ας είναι φθαρμένος.
Το θέατρο ξεκίνησε… Πήραμε πρόγραμμα.
Οι θεατές άφαντοι.
Οι ηθοποιοί περιμένουν.
Ξαφνικά, ακούγεται μια φωνή απ’ τα βάθη:
«Αρνούμαι να παίξω!»
Από ‘κείνη τη βιτρίνα θα ‘ταν. Δεν είμαι και σίγουρος.
Αρνούμαι να το διαπιστώσω.
Κοιτάω δεξιά και τη βλέπω.
Τώρα μάλλον τελείωσε και χάθηκε…
«Παρέμβαση» 