1o Βραβείο
Πανελλήνιος Εφηβικός Διαγωνισμός Λογοτεχνίας
Λύκειο ποιήματα
Κυριαζοπούλου Χαρίκλεια
Τα πουλιά σε ξυπνούν. Κελαηδούν, πονούν.
Μα ποιος νοιάζεται;
Μόνον εσύ κουράζεσαι και βαριά μοιράζεσαι μια μικρή τράπουλα,
που ανάθεμά την… σε κάνει να κλαις.
Οκτώ του μήνα και εσύ αλλάζεις.
Φεύγεις απ’ τα μονοπάτια που σου άνοιξε η κούνια σου.
Φοράς καινούργια ρούχα και πας να υποδεχτείς το νέο σου μονοπάτι.
Θα είναι σκληρό; Σκοτεινό; Ή μήπως ευχάριστο;
Εσύ διαλέγεις.
Λησμονάς την παλιά σου γειτονιά.
Εκείνη, που βρισκόσουν με το παρεάκι σου
και χόρευες ξέφρενα κάτω από την σελήνη.
Κάθεσαι και κοιτάς παλιές αναμνήσεις που ξέρεις ότι δεν θα ξαναζήσεις.
Βάζεις τέρμα τους σταθμούς που παίζουν με αλλιώτικους ρυθμούς. Ρεμπέτικους. Σταματάς και κοιτάς ψηλά για να δεις τ’ αστέρια,
μα βλέπεις μόνο το άπειρο, το άγνωστο. Νιώθεις πνιγμένη.
Άραγε, δεν μπορείς να κολυμπήσεις;
Η τράπουλα σιγά σιγά θα αρχίσει να τελειώνει.
Τα χαρτιά που κρατάς όσο πάει και λιγοστεύουν.
Μα εσύ δεν φαίνεσαι χαρούμενη.
Κοιτάς μακριά σ’ ένα σκοτεινό τούνελ, μα δεν βλέπεις τη νίκη να ‘ρχεται.
Τα μάτια σου ραγισμένα και η ψυχή σου ακούει μόνο στα τραγούδια του πόνου.
Πάλι κλαις; Μα γιατί κλαις;
Μοιράστηκε η τράπουλα και σου δόθηκαν επτά φύλλα, είτε το ήθελες είτε όχι.
Εσύ έπαιξες. Εσύ επέλεξες να είναι έτσι.
Αύριο όμως, ξημερώνει μια νέα μέρα και η τράπουλα θα ξαναμοιραστεί.
Άραγε, ποια θα είναι η πρώτη σου κίνηση;
«Παρέμβαση» 