Μίμα Δουγαλή
Κι εσύ μακριά, πάντα μακριά – ποιος να είσαι που ξαναγυρνάς σαν
πρόσωπο μέσα από το χρόνο και πίσω απ’ την απόσταση και, ναι, σε
ξέρω και δεν σε ξέρω, έχεις μάτια που αγάπησα, χέρια που έσφιξα και
που με ζέσταναν, σώμα που αγκάλιασα και αναλώθηκα, πολλές φορές,
και ταίριασα – τίποτε δεν μας χωρίζει, όμως μας χώριζε το σύμπαν, το
άπειρο που ήταν ανάμεσά μας, παλιές φωτογραφίες τσακισμένες
Κι εγώ εδώ συμπιεσμένη, σε ηλικία μαυριδερή κι ανέλπιδη,
μεγάλωσα και είμαι μακριά από τον έρωτα, απόμακρα απ’το πάθος,
είμαι τόσο κοντά, τόσο που την αγγίζω, στην κοφτερή τη μοναξιά
που δεν με τρομάζει
Μακριά και πέρα
κι όλα τριγυρνούν γύρω από τη σκέψη μου και εισχωρούν
στα όνειρά μου,
φευγάτοι ίμεροι και εικόνες,
εμένα, στα σκούρα χωράφια της Πιερίας,
εμένα σε μια πρωινή διαδρομή στην ομίχλη διαβαίνοντας
τον κάμπο της Θεσσαλονίκης χαμένη μέσα στη γκρίζα ομορφιά,
εμένα να κοιτώ τα λιανά μοναχά δέντρα του ορίζοντα,
που έφευγε πέρα πέρα, προς τα πίσω,
εμένα να σπεύδω στο άπιαστο και να το κυνηγώ ανέλπιδα
κάθε φορά,
συνεχώς να λαχανιάζω και να αποσταίνω πιο εύκολα,
πιο κουραστικά,
δεν είναι εύκολο, δεν είναι εύκολα τα πρόσωπα και οι καρδιές,
βαθαίνει προς τα μέσα και με τραβάει κάτω και μέσα στη ζοφερή
αγωνία μέχρι τότε, μέχρι πότε, στενεύει ο χρόνος,
αγριεύουν τα γιατί και τα όχι
κι ανοίγει και κλείνει αποκλεισμένη αυτή η καρδιά, αχ,
αχ, δεν είναι εύκολες οι βασανιστικές αγάπες, οι μικρές
και οι μεγάλες, δεν είναι εύκολα τα λόγια, οι ψίθυροι, τα χάδια,
οι πόθοι,
που ξετυλίγονται πικρά σε προσδοκίες,
νύχτες ατέλειωτες και μέρες αναμονής
και άπρακτης ανίας.
Κλείνει ο ορίζοντας και φεύγει και αποφεύγει
και απορροφά τα πλάσματα του χτες
στο χειμώνα της βόρειας γης –
δεν ξέχασα, πώς να στο πω, κάθε μέρα μουντή να γιορτάζω
τις επετείους της νιότης μου, τις λέξεις μου, τις αρνήσεις.
Παρέμβαση, περιοδικό λόγου & τέχνης, τεύχος 207-208, άνοιξη 2022
«Παρέμβαση» 